1897 წლის დეკემბერია. პარიზი. ედმონდ როსტანდი ჯერ 30 წლისაც არ არის, თუმცა უკვე ორი შვილის მამაა და უამრავი სანერვიულო აქვს. ორი წელია არაფერი დაუწერია. სასოწარკვეთილი დიდ კონტანტ კოკელინს ახალ პიესას შესთავაზებს, ლექსად დაწერილ ჰეროიკულ კომედიას. ერთი რამაა, რაც აწუხებს: პიესა ჯერ არ დაუსრულებია. ედმონდი ყურადღებას არც მსახიობების კაპრიზებს აქცევს, არც კორსიკელი რეჟისორის მოთხოვნებს, არც ცოლის ეჭვიანობას , არც საუკეთესო მეგობრის სასიყვარულო ისტორიებსა თუ მის გარშემო მყოფი ადამიანების ენთუზიაზმის ნაკლებობას... ის იწყებს წერას იმისას, რისიც არავის სჯერა. ჯერჯერობით მხოლოდ სათაური აქვს: „სირანო დე ბერჟერაკი
